Didi en de menstruatiecyclus

Didi is een vrouw van 45 jaar en voedt haar dochter Tara van 9 alleen op. Ze komt in de praktijk met heftige PMS klachten, die zodanig zijn dat ze een aantal dagen voor de menstruatie 'alles eruit knalt' op een wijze die ze niet gezond vindt voor haar kind. "Alles is dan zó zwaar geworden. Het lijkt wel of ik de hele wereld dan op mijn schouders draag." En als ze zich zo voelt,  "dan hoeft het leven voor mij niet meer.."

Didi is maar voor een deel aanwezig in haar lichaam en ze schrijft dat toe aan haar hooggevoeligheid. Verder geeft ze aan dat ze het gevoel heeft dat ze afkomstig is van 'de planeet van blauwe wezens' en ze weet dat ze daar vrijwillig een belangrijke taak op zich heeft genomen t.a.v. de healing en transformatie van de Aarde.

Ik leg haar uit dat zoals ze deze taak nu uitvoert, het ten koste van haarzelf gaat. Een groot deel van haar cyclus zuigt ze a.h.w. alle negativiteit, disharmonie en onvrede vanuit haar omgeving en de wereld op en voórdat ze het af kan laten vloeien via haar menstruatiebloed, wordt het haar teveel en gaat ze het op niet zachtzinnige wijze op andere manieren eruit gooien. Haar lichaam is dan doodmoe.

Om dit anders te kunnen gaan doen, komen we terecht bij haar begrenzing en bestaansrecht als méns. Veel healers, mensen met een opdracht en hooggevoeligen hebben een bedrading meegebracht waarin dit nog dieper verworven mag worden. Om grenzen te kunnen aangeven moet je ze kunnen voelen en om te voelen moet je aanwezig zijn in je lijf. Nu lijken we in een vicieuze cirkel te zijn beland, want Didi wil als mens eigenlijk helemaal niet aanwezig zijn in haar lijf op aarde.

In het voorgesprek heeft Didi benoemd hoe ingrijpend de dood van haar moeder is geweest tien jaar geleden. Zij waren de enige twee zielen op aarde die elkaar helemaal begrepen.. En de volgende vraag welt daarom spontaan op in de stilte die valt: "Hoe groot is het deel van jou dat met je moeder is meegegaan toen ze stierf?" "60 tot 80 %", is het antwoord meteen en Didi begint te huilen.

Als ik vraag aan Didi of zij of haar moeder het nog nodig heeft om zo dicht bij elkaar te blijven voelt Didi dat ze niet op aarde aanwezig kan zijn als ze bij haar moeder is en tegelijkertijd wordt haar duidelijk dat haar moeder het in de nieuwe bewustzijnsstaat ook niet echt nodig heeft dat Didi zo dicht bij haar is. Didi ervaart hoe ze heen en weer beweegt en besluit dat het tijd is om - voorzichtig - een stukje terug te halen. "5%?", oppert ze aarzelend. Ik laat haar voelen waar de energie uit haar is gegaan en stel voor dat ze deze in omgekeerde richting terug gaat halen.

De ontmoeting met haar moeder is ontroerend en heel fijn en op haar advies neemt Didi veel meer dan 5 % van haar eigen energie mee terug via haar kruin haar lichaam in. Daarna besteden we nog een gedeelte van de tijd aan integratie en belichaming. 

Didi heeft een (begin van een) keuze gemaakt. Een keuze die niet meer alleen gaat over: Wil ik naar mijn moeder (dan word ik ziek en ga ik sterven) of kies ik voor mijn dochter die mij nog nodig heeft? Nee, een keuze die allereerst gaat over: Ga ik kiezen om er (voor mij) zelf te zijn? Dan kan ik van daaruit elke keuze maken die ik maar wil en grenzen voelen en aangeven. Mijn oorspronkelijke taak kan dan wellicht ook een nieuwe invulling krijgen.

Spannend! Hoe zal de volgende menstruatiecyclus voor Didi gaan verlopen?

(Op haar verzoek heb ik haar Didi genoemd in deze blog. Dit is niet haar echte naam.)